2018 ന്റെ തിരുശേഷിപ്പുകൾ

ഇരുപത്തൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലെ പതിനെട്ട് വർഷങ്ങൾക്ക് തിരശീല വീഴുന്നത് പതിനെട്ടുമലകൾക്കിടയിൽ വാഴുന്ന പതിനെട്ടാം പടിക്കുടയനാഥന്റെ പേരിൽ നടക്കുന്ന പൊറാട്ടു നാടകങ്ങൾക്ക് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചുകൊണ്ടാണെന്നത് തികച്ചും യാദൃശ്ചികം മാത്രം. പതിനെട്ടു പുരാണങ്ങളുടെ ജന്മഭൂവായ, പതിനെട്ടു ദിവസങ്ങൾ നീണ്ടു നിന്ന ധർമ്മാധർമ്മ യുദ്ധം കണ്ട മഹത്തായ പാരമ്പര്യമുള്ള ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ തെക്കേ അറ്റത്ത് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന നേരാംവണ്ണം നിവർന്നു നില്ക്കാൻ ശേഷിയില്ലാത്ത ഒരു കൊച്ചു നാട്ടിൽ ഈ പതിനെട്ടാം വർഷം നടന്ന സംഭവപരമ്പരകളിലൂടെ വെറുതെ ഒരു എത്തിനോട്ടം. ഒരു കൗതുകത്തിന്, ഒരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തലിന്, ചില തിരുത്തലുകൾക്ക് നേരമായി എന്നറിയിക്കാൻ.

കാനനത്തിൽ അഭയം തേടിയിരുന്ന സാധുവായ, സ്ഥിരബുദ്ധിയില്ലാത്തതായിരുന്നെന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ഒരു മനുഷ്യൻ വിശപ്പ് സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ നാട്ടിലിറങ്ങിയപ്പോൾ സ്ഥിരബുദ്ധിയുണ്ടെന്നവകാശപ്പെടുന്ന, സംസ്കാരത്തിൽ 'സമ്പന്ന'രായ ഒരു കൂട്ടം നരാധമന്മാരുടെ അടികൊണ്ട് പരലോകം പൂകിയ സംഭവത്തോടെയാണ് 2018 ന് നാന്ദി കുറിച്ചത് എന്ന് പറയാം. പ്രാകൃതമായ രീതിയിൽ കെട്ടിയിട്ടായിരുന്നത്രെ മർദ്ദനം, കൂടാതെ ആധുനികതയുടെ മുഖമുദ്രയായ സെൽഫി എടുത്ത് തങ്ങളുടെ മഹത്തായ നേട്ടത്തെ ലോകത്തിന്റെ മുന്നിൽ എത്തിക്കുകയും ചെയ്തു ഈ ശൂരന്മാർ. മനുഷ്യമനഃസാക്ഷി മരവിച്ചുപോയ ഈ കൃത്യത്തോടെ ആൾക്കൂട്ടക്കൊല ഉത്തരേന്ത്യക്കാർക്ക് മാത്രമല്ല ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട്ടിലും നടത്താൻ പ്രാപ്തിയുള്ളവരാണ് മലയാളികൾ എന്ന് കാണിച്ചു കൊടുക്കാൻ നമുക്കായി (പിന്നെയും ഇതുപോലുള്ള കലാപരിപാടികൾ നടന്നു എന്നതും ഓർക്കണം). അന്ന് ആ പാവം ചെറുപ്പക്കാരന്റെ പേരിൽ ആവേശം കൊണ്ടിരുന്നവരൊക്കെ ഇപ്പോഴെവിടെയാണ് എന്നത് അന്വേഷിക്കേണ്ട ഒരു കാര്യമാണ്.

തലചായ്ക്കാൻ പോലും ഇടം കിട്ടാതെ നിരാലംബരായ അനേകം ആൾക്കാർ ഭാവിയുടെ മുന്നിൽ പകച്ചു നിൽക്കുമ്പോൾ, ഭരിക്കുന്നവരുടെ മുൻപിൽ കൈനീട്ടി കൈനീട്ടി മടുപ്പോടെ യാതനയോടെ ജീവിതം തള്ളി നീക്കുമ്പോൾ, അത്യാർത്തി മൂത്ത് കൈയ്യൂക്കും അധികാരവും ഉപയോഗിച്ച് ഒരു കൂട്ടം കവർച്ചക്കാർ കവർന്നെടുത്ത ഭൂമി ഒഴിപ്പിക്കാനായി നിയമം മാത്രം നോക്കി പ്രവർത്തിച്ചിരുന്ന നട്ടെല്ലുള്ള ഉദ്യോഗസ്ഥവൃന്ദത്തെ, തങ്ങളുടെ താളത്തിന് ഇവരെ തുള്ളാൻ കിട്ടില്ല എന്നും കണ്ണുരുട്ടിയും ആക്രോശിച്ചും പേടിപ്പിക്കാനാവില്ല എന്നുമറിഞ്ഞ ജനസേവകന്മാർ നിയമത്തെ നോക്കുകുത്തിയാക്കി വോട്ട് രാഷ്ട്രീയം കളിച്ച് കസേരയിൽ നിന്ന് തെറിപ്പിച്ചപ്പോൾ തോറ്റുപോയത് മേൽപറഞ്ഞ നിരാലംബർ മാത്രമല്ല നമ്മൾ മലയാളികൾ മുഴുവനുമായിരുന്നു.

കട്ടവനെ കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ കിട്ടിയവനെ പിടിക്കുക എന്നത് കാലങ്ങളായി നമ്മുടെ മാത്രമല്ല മറ്റു നാടുകളിലേയും പോലീസിന്റെ ഒരു കലാപരിപാടിയാണ്. എന്നാൽ കട്ടവനെ കിട്ടാത്തതിനാലാണോ അതോ ഏതോ തല്പരകക്ഷിയെ പ്രീതിപ്പെടുത്താനോ എന്നിപ്പോഴും തീർപ്പുകല്പിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരു നിരപാധിയുടെ മാപ്പർഹിക്കാത്ത കൊലപാതകത്തിന് കേരളം സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നതും 2018 ൽ നമ്മൾ കണ്ടു. എല്ലാവരെയും പോലെ നല്ലൊരു നാളെ സ്വപ്നം കണ്ടുനടന്നിരുന്ന, ഒരു കുടുംബത്തിന്റെ പ്രതീക്ഷയായിരുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്റെ ജീവിതം നിയമപാലകരുടെ തോന്ന്യവാസത്തിന് ഇരയായപ്പോൾ വരാപ്പുഴ എന്ന കൊച്ചു ഗ്രാമവും അവിടുത്തെ അന്തേവാസികളും നീതിദേവതയുടെ ലീലാവിലാസത്തിന്റെ മുന്നിൽ വിറങ്ങലിച്ചു നിന്നു. പതിവുപോലെ അരയും തലയും മുറുക്കി വന്ന മനുഷ്യസ്നേഹികൾ പക്ഷേ ഈ ക്രൂരതയ്ക്ക് കരണക്കാരായവരെ വീണ്ടും നീതിവ്യവസ്ഥയുടെ താക്കോൽ ഏൽപ്പിക്കാൻ വർഷാവസാനം സർക്കാർ തീരുമാനിച്ചപ്പോൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഒന്നും കാണാതെ പിന്തിരിഞ്ഞു നിന്നുകളഞ്ഞു. എല്ലാം ശരിയാകുമെന്ന് ആരെങ്കിലും കരുതിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതവരുടെ തെറ്റ്, അല്ലാതെന്ത് പറയാൻ.

മനുഷ്യന്റെ നിലനിൽപ്പിനു തന്നെ ഭീഷണിയായി ആർക്കും ചോദ്യം ചെയ്യാൻ കഴിയാത്ത ശക്തിയായി നിപ്പ വൈറസ് ആഞ്ഞടിച്ചപ്പോൾ പേടിച്ചുവിറച്ചു നമ്മൾ നിന്നതും ഈ കാലയളവിലാണ്. സഹജീവികളോടുള്ള കാരുണ്യമാണ് സ്വന്തം ജീവനേക്കാൾ വലുതെന്ന് ലോകത്തിനു കാണിച്ചു കൊടുത്ത മാലാഖയെയും നമ്മൾ കണ്ടു. ആ സത്പ്രവൃത്തിയിലൂടെ അനാഥമായ ഒരു കുടുംബത്തിനെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു നമ്മൾ മലയാളികൾ. ആദ്യത്തെ അമ്പരപ്പ് മാറി തളരാത്ത മനസ്സോടെ പോരാടാൻ ഉറച്ചപ്പോൾ നിപ്പ പോലും തോറ്റുപോയി നമ്മുടെ മുൻപിൽ. എവിടെയോ വായിച്ച ഒരോർമ്മയിൽ നിപ്പയെ ആദ്യമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞ ദൈവദൂതനായ ഡോക്ടർക്ക് ഒരായിരം കൂപ്പുകൈ; ഒപ്പം ജനങ്ങളെ ഒരുമിച്ചു നിർത്തി ഈ പോരാട്ടത്തിന് മുൻകൈയെടുത്ത പോരാളികൾക്കും അതേറ്റെടുത്ത ജനങ്ങൾക്കും നിറഞ്ഞ കൈയ്യടി.

നിപ്പയുടെ പിൻവാങ്ങലിൽ ആശ്വസിക്കുമ്പോഴേക്കും കണ്ടു പ്രകൃതിയുടെ സംഹാരതാണ്ഡവം. കിഴക്കൻ മലകൾ ആർത്ത് ചിരിച്ചപ്പോൾ കിടന്നുറങ്ങിയ പലരുടെയും ജീവനും ജീവിതവും മണ്ണിലാഴ്ന്നുപോയി. സർവ്വതും തകർത്ത് മലകളിൽ നിന്ന് ഹൃദയരക്തം ഇരമ്പിവന്നപ്പോൾ കണ്ണടച്ചുതുറക്കുന്ന വേഗത്തിൽ പലർക്കും അവരുടെ സ്വപ്‌നങ്ങൾ ദുസ്വപ്നങ്ങളായി മാറി. ഉറ്റവരെയും ഉടയവരെയും നഷ്ടപ്പെട്ട് ഒന്ന് കരയാൻ പോലും മറന്ന് നിർവ്വികാരതയോടെ ഇരിക്കുന്നവരുടെ ചിത്രങ്ങൾ ഒരു നൊമ്പരമായി പലർക്കും അനുഭവപ്പെട്ടു. സഹാനുഭൂതി കാണിച്ചു മാറിപ്പോകുന്ന മലയാളികൾ പക്ഷെ വീണ്ടുവിചാരത്തിനു മുതിരുന്നില്ല എന്നത് വിരോധാഭാസം. കിട്ടാവുന്നതിലും വലിയ യന്ത്രങ്ങളും വെടിമരുന്നുകളുമായി സഹ്യന്റെ മാറ് കൂടുതൽ പിളർത്തുന്നതിൽ വ്യാപൃതരായി ആർത്തിമൂത്തവർ, വികസനത്തിന്റെ കാവലാളുകൾ. അതിനുള്ള ഒത്താശകൾ ചെയ്തുകൊണ്ട് ഭരണവർഗ്ഗവും കൂടെനിൽക്കുന്ന കാഴ്ചയും നമ്മൾ കണ്ടു. നിൽക്കക്കള്ളിയില്ലാതെ ചിലർ കസേരയിൽ നിന്നിറങ്ങിയെങ്കിലും മറ്റു ചിലർ തങ്ങളുടെ ചുറ്റുമുള്ള സംരക്ഷണവലയത്തിൽ കഴിയുകയാണ്, ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല എന്ന ഉറപ്പോടെ. അതെ, അധികാരവും പണവും ഉണ്ടെങ്കിൽ ഈ ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട്ടിലും ആർക്കും എന്തും ചെയ്യാം, എന്തും.

വാക്കുകളിലും പ്രവൃത്തിയിലും ആവേശം തിരയടിച്ചു നടന്നിരുന്ന, ജീവിതം എന്താണെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ തുടങ്ങിയിട്ടില്ലാത്ത സവ്യസാചിയുടെ മകന്റെ പേരുകാരനായ ഒരു പൂമൊട്ട് വിടരാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും കൊഴിഞ്ഞുവീണു, അല്ല നുള്ളി (കശക്കി) താഴെയിട്ടു ഒരുകൂട്ടം നരാധമന്മാർ. പുരാണത്തിന്റെ ആവർത്തനമെന്നുപോലെ
ചതിയിൽപെട്ടവൻ പിടഞ്ഞുവീണപ്പോൾ ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട്ടിലെ അമ്മമാർ പൊഴിച്ച കണ്ണീർ കേരളമണ്ണിനെ ചുട്ടുപൊള്ളിച്ചു. സമൂഹത്തിനെ കാർന്നുതിന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന തീവ്രവാദം എന്ന ആപത്തിനെ കണ്ട്, അതിന്റെ ആഴം കണ്ട് ഞെട്ടിത്തരിച്ചുപോയി നാം ഓരോരുത്തരം . മറ്റുള്ളവരെ ചൂണ്ടി അവൻ വർഗ്ഗീയവാദിയയാണെന്ന് ഉറക്കത്തിലും വിളിച്ചു പറയുന്നവർ പക്ഷെ ഇവിടെ ഒന്നും കേട്ടില്ല കണ്ടില്ല എന്ന് നടിച്ചു, പകരം പതിവ് പല്ലവികൾ മാത്രം ഉരുവിട്ടു. കൂട്ടുകക്ഷി ഭരണം സർവ്വാധികം ഭംഗിയായി നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു, കൊലയാളി ഇപ്പോഴും ഇരുട്ടിൽ. ആ പാവം അമ്മയുടെ കണ്ണുനീർ ഇപ്പോഴും തോർന്നിട്ടുണ്ടാവില്ല, തോരുകയുമില്ല.

അങ്ങിനെയിരിക്കെ വേനലിൽ ഒരു മഴ എന്നപോലെ ഫുട്ബോൾ ലോകകപ്പിന്റെ അലയൊലികൾ നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തിലും എത്തിച്ചേർന്നത്. എല്ലാ ദുഃഖങ്ങളും പ്രശ്നങ്ങളും മാറ്റിവച്ച് മലയാളികൾ ഒന്നടങ്കം ആ മാമാങ്കത്തെ വരവേറ്റു. ബ്രസീലിന്റെയും അർജ്‌ജന്റീനയുടെയും ആരാധകന്മാർ പരസ്പരം പോർവിളി നടത്തിയെങ്കിലും ഒടുവിൽ ഒരേപോലെ നാണം കേട്ട് പുറത്തു പോയപ്പോൾ പരസ്പരം ആശ്വസിച്ചു. ഒരു രാജ്യത്തിൻറെ ആത്‌മവീര്യം മുഴുവൻ നെഞ്ചിലേറ്റി പോരാടിയ ക്രൊയേഷ്യക്ക് കപ്പിനും ചുണ്ടിനുമിടയിൽ വച്ച് ലോകകപ്പ് നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോൾ അവരോടൊപ്പം നമ്മളും തേങ്ങി. പരാജയത്തിലും വിജയികളായി നടന്നു നീങ്ങിയ ആ ധീരന്മാർക്ക് മനസ്സുകൊണ്ട് അഭിവാദ്യമർപ്പിച്ചു ഓരോ മലയാളിയും.

2018 ലെ ഏറ്റവും ലജ്ജാവഹകമായ സംഭവം ഏതെന്നു ചോദിച്ചാൽ ഒരു പക്ഷെ എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽ ഓർമ്മ വരുന്നത് സർക്കാർ കൊണ്ടുവന്ന ഓർഡിനൻസ് എന്ന നാടകം തന്നെയായിരിക്കും. 150 -ഓളം മെഡിക്കൽ വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഭാവി ഓർത്താണത്രെ ഇത് കൊണ്ട് വന്നത്. ഇവരുടെ ഭാവി എങ്ങിനെ പോയി എന്നും ആരാണ് ഇതിനു കാരണക്കാർ എന്ന് കൂടി അറിഞ്ഞാലേ ഈ നാടകത്തിന്റെ സത്യസന്ധത കൃത്യമായി നമുക്ക് മനസ്സിലാവുകയുള്ളൂ. ജെയിംസ് കമ്മിറ്റിയുടെ എല്ലാം നിയമങ്ങളും കാറ്റിൽ പരത്തിയ കണ്ണൂർ-കരുണ കോളേജുകളെ ഹൈക്കോടതി മുതൽ സുപ്രീംകോടതി വരെ കോടികൾ മുടക്കി കേസ് നടത്തി അനുകൂല വിധി സമ്പാദിച്ച സർക്കാർ തങ്ങൾ ആരെയാണോ തോൽപ്പിച്ചത് അവർക്കു വേണ്ടി കോടതി വിധിക്കെതിരായി ഓർഡിനൻസ് പാസ്സാക്കി..!!! എന്തൊരു ശുഷ്‌കാന്തി ഒന്നോർക്കണം. ഈ ഓർഡിനൻസ് നിയമമാക്കാൻ വലുപ്പ-ചെറുപ്പമില്ലാതെ എല്ലാ പാർട്ടികളും യോജിച്ചു എന്ന് കൂടി അറിയുമ്പോഴാണ് 'പണത്തിനു മേലെ പരുന്ത് മാത്രമല്ല കേരളത്തിലെ ഭരണ-പ്രതിപക്ഷങ്ങൾ കൂടി പറക്കില്ല' എന്ന് മനസ്സിലാവുന്നത്.

ഖസൽ എന്ന് കേട്ടാൽ നമുക്കെല്ലാം ഓർമ്മ വന്നിരുന്നത് ഹിന്ദുസ്ഥാനിസംഗീതത്തിലെ ഗായകരെ മാത്രമായിരുന്നു. സൗമ്യമായി എന്നാൽ ആർദ്രതയും പ്രണയവും വിരഹവും നിറച്ച് അവർ പാടിയപ്പോൾ നമ്മുടെ ഹൃദയവും ആ ഭാവതീവ്രതകളേറ്റു വാങ്ങി. ആ ഇഷ്ടവും, ആരാധനയും തെല്ലും കുറയാതെയാണ് മലയാളത്തിലെ ഖസലിന്റെ രാജകുമാരനായ ഉമ്പായിയെയും നമ്മൾ ഏറ്റെടുത്തതും ഹൃദയത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ചതും. എന്നാൽ നമ്മളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയ സ്വതസിദ്ധമായ ഗാനാലാപനശൈലിയാൽ നമ്മുടെയെല്ലാം ഹൃദയതന്ത്രികൾ മീട്ടിയ കേരളസൈഗാൾ ഒരു ദിവസം മൃത്യുവിന്റെ അനന്തതയിലേക്ക് ചിറകടിച്ച് പറന്നകന്നപ്പോൾ തന്ത്രികൾ തകർന്ന തംബുരുവിനെ പോലെയായി ആ ഗാനധാരയിൽ നീന്തിത്തുടിച്ചവരുടെ ഹൃദയം. തന്റെ സംഗീതവിരുന്ന് ആസ്വദിക്കാനായി ഗാനപ്രിയരെ ക്ഷണിക്കാൻ ഇനിയദ്ദേഹം ഉണ്ടാവില്ലെന്ന തിരിച്ചറിവ് ഓരോ മലയാളിയുടെയും ഇടനെഞ്ചിലെ തീരാവേദനയായി നിൽക്കുന്നു ഇപ്പോഴും.

അതിനിടയിലാണ് കോളിളക്കം സൃഷ്ടിച്ച മതമാറ്റവും കല്യാണവും ഈ കൊച്ചു കേരളത്തിൽ ആഞ്ഞുവീശിയത്. ആരാന്റെയമ്മയ്ക്കു പിരാന്ത് പിടിച്ചാൽ കാണാൻ നല്ല ശേലെന്ന് പറഞ്ഞത് പോലെ എല്ലാ മതേതരവാദികളും രാജ്യസ്നേഹികളും ഒക്കെയിറങ്ങി ചാനലുകൾക്ക് ഒരു പാട് കാലത്തേക്ക് വച്ച് വിളമ്പാനുള്ളത് കൊടുത്തു എന്നല്ലാതെ മലയാളികൾക്ക് ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല. ഒരു പാവം അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടേയും ദുഃഖം കാണാൻ ചാനലുകൾക്കോ സ്വന്തം മകൾക്കോ കഴിഞ്ഞില്ല എന്നത് മാത്രം സത്യമായി അവശേഷിക്കുന്നു.

പ്രളയം..പ്രളയം...സർവത്ര പ്രളയം...മഴമേഘങ്ങൾ അറിഞ്ഞൊന്ന് പെയ്തപ്പോൾ മനുഷ്യൻ എത്ര നിസ്സാരനാണെന്ന് മനസ്സിലായി. കൊടിയുടെയും വിശ്വാസത്തിന്റെയും തൊലിയുടെയും പേരിൽ പല ചേരികളിൽ കഴിഞ്ഞിരുന്ന, പല തരത്തിൽ അഹങ്കരിച്ചിരുന്ന മനുഷ്യരെ എല്ലാം മറന്ന് ഒരുമിക്കാൻ ഉയരത്തിൽ പാറി നടന്നിരുന്ന കാർമേഘങ്ങൾക്ക് കഴിഞ്ഞു. ഭൂമിയെ കുളിപ്പിച്ച് ഒഴുകിയ ജലകണങ്ങൾ തങ്ങൾക്ക് പോകാനുള്ള വഴി കാണാതെ മുന്നിൽ തടസ്സമായി നിന്ന വീടുകളിലും കെട്ടിടങ്ങളിലും വഴി തിരഞ്ഞ് കയറിയിറങ്ങിയപ്പോൾ തകർന്നു തരിപ്പണമായത് അല്ലെങ്കിൽ തകർത്തെറിഞ്ഞത് ഒരു പാട് മനുഷ്യരുടെ ഒരു പാട് കാലത്തെ പ്രയത്‌നവും സ്വപ്നങ്ങളുമായിരുന്നു. കാലങ്ങളായി സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടപ്പെട്ട് കെട്ടിയടക്കപ്പെട്ട പുഴകളും അരുവികളും അപ്രതീക്ഷിതമായി കിട്ടിയ സ്വാതന്ത്ര്യം ആഘോഷിച്ചത് തങ്ങളെ നശിപ്പിച്ചവരോടുള്ള പക നിർദ്ദയം വീട്ടിക്കൊണ്ടായിരുന്നു. തലയ്ക്കു മുകളിൽ വെള്ളം ഇരമ്പിയാർത്തുവന്നപ്പോൾ മരണം മുന്നിൽ കണ്ടവർ തങ്ങളുടെ നേരെ നീട്ടിയ കൈകളാരുടെതാണെന്ന് നോക്കിയില്ല. സ്നേഹിച്ചാൽ ചങ്ക് പറിച്ചു കൊടുക്കാൻ മടിയില്ലാത്ത മലയാളികൾ കൈയ്യോട് കൈ ചേർത്ത് വലിച്ചു കയറ്റി പലരെയും ജീവിതത്തിലേക്ക്; മറിച്ചൊന്നും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ. നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ ലോകം കൈയ്യടിച്ചു ആ സ്നേഹം കണ്ട് , ആ ഒത്തൊരുമ കണ്ട്..പോരാട്ടവീര്യവും നേതൃഗുണവും കണ്ട്. അനുഭവത്തിൽ നിന്ന് ഒരു പാട് പഠിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു, പഠിക്കേണ്ടതുമായിരുന്നു. അങ്ങിനെ ഉണ്ടാകും എന്ന് വെറുതെ മോഹിച്ചു പലരും. പക്ഷെ ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല. എല്ലാ കുറ്റവും മഴയിൽ ചാർത്തി കൈയ്യൊഴിഞ്ഞു ഉത്തരവാദികളായവരും ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കേണ്ടവരും ഉത്തരവാദികളെ നിയമത്തിന്റെ മുന്നിൽ കൊണ്ട് വരേണ്ടവരും. വിധിയുടെ വിളയാട്ടത്തിൽ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവർക്ക് അവരുടെ നഷ്ടങ്ങൾ മാത്രം ബാക്കി.

ദിനമൊട്ടുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ മാനം തെളിഞ്ഞു, മഴമേഘങ്ങൾ ദൂരെയെവിടെയോ പോയൊളിച്ചു. വഴി നോക്കി നടന്ന ജലകണങ്ങൾ പലതും കടലിലലിഞ്ഞു, ചിലതാകട്ടെ ഭൂമിയുടെ മാറു പിളർന്ന് അഗാധതയിലെവിടെയോ മറഞ്ഞു. മറ്റുചിലവ സൂര്യകിരണങ്ങളേറ്റ് അന്തരീക്ഷത്തിലെ അനന്തതയിൽ വിലയം പ്രാപിച്ചു. ബാക്കിയായ ചെളിയാകട്ടെ ആളുകൾ പരസ്പരം വാരിയെറിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് അയാൾ മീശ പിരിച്ചു കടന്നു വന്നത്. അനവസരത്തിൽ അനാവശ്യമായി ഒരു ജനവിഭാഗത്തെ അകാരണമായി അപമാനിച്ചുകൊണ്ടു വന്ന അയാളെ താങ്ങി നടക്കാൻ നിർഭാഗ്യവശാൽ ആവിഷ്കാരസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ അപ്പോസ്തലന്മാരുണ്ടായിരുന്നു. അവർ വാദിച്ചു അയാൾക്ക്‌ വേണ്ടി, അയാളുടെ എഴുത്തിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു വേണ്ടി. അതിനിടയിൽ അപമാനിതരായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അമ്മ പെങ്ങമ്മാരുടെ മാനം അവർക്കൊരു വിഷയമേ അല്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ ഇവരുടെ കാപട്യം തുറന്നു കാണിക്കാനുള്ള മറുമരുന്ന് കാലം തന്നെ കരുതിവച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു, അവരാകട്ടെ അതൊട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നുമില്ല.

ശ്രുതിമധുരമായി നാദം പൊഴിച്ചിരുന്ന മണിവീണ പെട്ടെന്ന് നിലത്തുവീണ് തകർന്നാൽ? ആ നാദധാര എന്നെന്നേയ്ക്കുമായി നിലച്ചാൽ..? സംഗീതം ജീവനും ജീവിതവുമായി കരുതുന്നവർക്ക് അത് പക്ഷെ പെട്ടെന്ന് ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിഞ്ഞു എന്ന് വരില്ല. പക്ഷെ മലയാളികളുടെ മാണിക്യവീണ തകർന്നു, ഒരു വാഹനാപകടത്തിൽ. നിഷ്കളങ്കമായി ചിരിതൂകി കൊണ്ട് വയലിൻ തന്ത്രികളിൽ സംഗീതത്തിന്റെ കുളിർമഴ പെയ്യിച്ച ഒരു സമാനതകളില്ലാത്ത ഒരു ഹൃദയത്തിന്റെ ഉടമ - അങ്ങിനെ മാത്രമേ നമുക്ക് ബാലഭാസ്കറിനെ വിശേഷിപ്പിക്കാൻ കഴിയുകയുള്ളൂ. മധ്യാഹ്നത്തിൽ എരിഞ്ഞമർന്ന ഭാസ്കരൻ!!! ഒരു വയലിൻ കൊണ്ട് ജനഹൃദയങ്ങളിൽ ഇന്ദ്രജാലം തീർത്തവൻ. ഒരു ചിരി കൊണ്ട് ആ മനസ്സുകളിലാകെ കുളിരു കോരിയിട്ടവൻ. ഒരു പക്ഷെ പോയവർഷം മലയാളികൾ ഏറ്റവും പ്രാർഥിച്ചത് ഈയൊരു ജീവൻ നിലനിർത്താനായിരിക്കും, ഏറ്റവും കൂടുതൽ വിതുമ്പിയതും ഈയൊരു നഷ്ടം താങ്ങാൻ വയ്യാതെയായിരിക്കും. ദൈവത്തിന്റെ മടിയിലിരുന്ന് അവന്റെ കുഞ്ഞു മാലാഖ വിളിച്ചപ്പോൾ പോകാതിരിക്കാൻ സ്നേഹമയനായ ആ അച്ഛന് കഴിഞ്ഞില്ല. പ്രിയപെട്ടവരെ ഇരുട്ടിലേക്കാഴ്ത്തിയിട്ട് അനശ്വരതയിലേക്കവൻ യാത്രയായപ്പോൾ അവർക്കു കൂട്ടിന് അവനിൽ നിന്ന് പൊഴിഞ്ഞുവീണ സംഗീതം മാത്രം. അവയിലൂടെ കാലങ്ങളോളം അവന്റെ ഓർമ്മകൾ ഈ ഭൂമിയെ ഉഷ്മളമാക്കട്ടെ.

ഇതിനിടയിലെപ്പോഴോ തിരുവസ്ത്രമണിഞ്ഞ കർത്താവിന്റെ മണവാട്ടിയുടെ ചൂണ്ടുവിരലിനു മുന്നിൽ പരിശുദ്ധമെന്നേവരും കരുതുന്ന ളോഹയണിഞ്ഞ ഒരു പുരോഹിതന്റെ ബ്രഹ്മചര്യം വിയർക്കുന്നതും നമുക്ക് കാണേണ്ടിവന്നു. വോട്ടുബാങ്ക് രാഷ്ട്രീയം കളിച്ചുനടക്കുന്ന ഇടതനും വലതനും പ്രതികരണശേഷി നഷ്ടപ്പെട്ടവരെ പോലെ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നെങ്കിലും നീതിക്കു വേണ്ടി ഇരക്കുന്ന നിസ്സഹായയായ സ്ത്രീയുടെ പിന്നിൽ നിഷ്പക്ഷരായ ജനം അണിനിരന്നതോടെ പരിശുദ്ധ കുപ്പായത്തിനുള്ളിലെ കുറ്റാരോപിതനെ തൽക്കാലത്തേക്കെങ്കിലും ഇരുമ്പഴിക്കുള്ളിൽ അടക്കാൻ നിർബന്ധിതരായി ഭരണവർഗ്ഗം. നിങ്ങൾ ഒരു വോട്ടുബാങ്കിന്റെ കാവൽക്കാരനായാൽ ഏതു നിയമവും നിങ്ങളുടെ മുന്നിൽ പഞ്ചപുച്ഛമടക്കി നിൽക്കും എന്നൊരിക്കൽ കൂടി നമ്മുടെ ജനാധിപത്യം നമുക്ക് കാണിച്ചുതന്നു. നീതിക്ക് വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പ് ഇനിയും എത്ര നാൾ? അറിയില്ല..

അങ്ങിനെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ രസാവഹമായി നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് പരമോന്നത നീതിപീഠം ഒരു വെടി പൊട്ടിച്ചത്. അത് കൊണ്ടതും മലയാളികളുടെ നെഞ്ചത്തേക്ക് തന്നെയായിരുന്നു. നൂറ്റാണ്ടുകളായി പുലർത്തിപ്പോന്ന ഒരു വിശ്വാസത്തിന്റെ കടക്കൽ കത്തിവെച്ചതായിരുന്നു ആ വിധി. നാളിതുവരെ എല്ലാ കോടതിയോടും കോടതിവിധികളോടും ബഹുമാനത്തോടെ പെരുമാറിയിരുന്ന, എല്ലാ വിധികളും യഥാവിധി നടപ്പിലാക്കിയിരുന്ന സർക്കാർ ഇത്തവണയും അതിദ്രുതം പ്രവർത്തിച്ചു. കോടതിവിധി നടപ്പിലാക്കി മാതൃകാഭരണകർത്താക്കളാകാൻ അവർ വെമ്പൽ കൊണ്ടു. പക്ഷേ വിശ്വാസികളായ പാവം വീട്ടമ്മമാർ ഇറങ്ങി, ആരും പറയാതെ നാമജപവുമായി തങ്ങളുടെ പ്രതിഷേധം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ. അതിൽ വിറളി പൂണ്ടു ഭരണമുള്ളവരും ഇല്ലാത്തവരും രണ്ടു ചേരികളായി തിരിഞ്ഞുള്ള വടംവലിയായിരുന്നു പിന്നെയുള്ള ദിവസങ്ങൾ. നാറാണത്തുഭ്രാന്തൻ കല്ലുരുട്ടി മലമുകളിലേക്ക് ചെന്ന് അതിനെ താഴേക്ക് ഉരുട്ടിവിടുന്നത് പോലുള്ള കലാവിരുന്നും യഥേഷ്ടം കാണാനുള്ള ഭാഗ്യമുണ്ടായി നമ്മൾ മലയാളികൾക്ക്. അതും എല്ലാ മോഹങ്ങളും ഉപേക്ഷിച്ച് യോഗനിദ്രയിൽ കഴിയുന്ന കലിയുഗവരദന്റെ പേരും പറഞ്ഞ്. ഈ ഒരു പോരാട്ടത്തിൽ പലരുടെയും മുഖമൂടി അഴിഞ്ഞുവീണു, വിശ്വാസിയാണെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നവരുടെയടക്കം. ജാതീയത ഇളക്കിവിട്ട് ജനങ്ങളെ വേർതിരിക്കാനും നനഞ്ഞ മണ്ണിൽ കുഴിക്കാനും കൈ നനയാതെ മീൻ പിടിക്കാനും എല്ലാവരും ആവേശത്തോടെ മത്സരിച്ചു, അല്ല ഇപ്പോഴും മത്സരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. എല്ലാം കണ്ടും കേട്ടും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കുന്ന ജനം പക്ഷേ ഇതിനൊക്കെ ഒരു മറുപടി നല്കാതിരിക്കില്ല എന്ന് തന്നെ കരുതാം, കാലവും.

ഒരു കുന്നിന് ഒരു കുഴിയുണ്ടെന്ന് പറയുന്നത് വെറുതെയല്ല. നൈഷ്ഠിക ബ്രഹ്മചാരിയുടെ പേരും പറഞ്ഞ് പ്രശസ്തി ആഗ്രഹിച്ചു വന്നവരെയൊക്കെ കണ്ടം വഴി ഓടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് യുവജനോത്സവം കടന്നു വന്നത്. നാടിന്റെ അകമറിയുന്നവർ കിത്താബ് തുറന്ന് പിടിച്ച് കാണികളെ രസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെയാണ് അപമാനിതനായി എന്ന വാദവുമായി മുന്പത്തേത് പോലെ വേറൊരു കൂട്ടർ രംഗപ്രവേശം ചെയ്തത്. കിത്താബ് അടച്ചുവെക്കാൻ അവർ ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ മീശ പിരിച്ച് ആവിഷ്കാരസ്വാതന്ത്ര്യത്തിനായി വാദിച്ചവരെല്ലാം തലയിൽ മുണ്ടിട്ട് നടന്നു. ആരെങ്കിലുമൊക്കെ പ്രതികരിക്കും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു നിന്ന ജനതയെ പാടെ നിരാശപ്പെടുത്തി എല്ലാവരും സ്വയം വാ മൂടിക്കെട്ടി എന്നിട്ട് വടക്കേഇന്ത്യയിലേക്ക് നോക്കിയിരിപ്പായി. എന്തിനും ഏതിനും സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമത്തിൽ ഉറഞ്ഞുതുള്ളിയവരാരും ഇങ്ങിനെയൊരു സംഭവം നടന്നതായി ഭാവിച്ചുമില്ല. ഇതെന്ത് നീതി എന്ന് ചോദിച്ചവർക്കായി കിട്ടിയ മറുപടി 'ഇതാണ് മതേതരത്വം' എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിലും സാംസ്കാരികകേരളത്തിലെ നായകരുടെ പ്രതികരണം എന്ന് പറയുന്നത് ആളും തരവും മാത്രം നോക്കി നടത്തുന്ന കലാപരിപാടിയാണല്ലോ. അല്ലാതെ സമൂഹത്തെ ഉദ്ധരിക്കാൻ മാത്രം ആർക്കാ താല്പര്യം? അതല്ലേ പ്രീണനരാഷ്ട്രീയം, അതാണല്ലോ ജനാധിപത്യം.

കള്ളം ആര് ചെയ്താലും കള്ളം തന്നെ. പക്ഷേ ആര് ചെയ്തു, എന്തിനു ചെയ്തു എന്നതൊക്കെയാണ് അതിന്റെ തീവ്രത കൂട്ടുന്നതും കുറയ്ക്കുന്നതും. വിശപ്പ് സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ ഒരിത്തിരി ആഹാരം കട്ടെടുത്താൽ അത് അക്ഷന്തവ്യമായ തെറ്റ്, മരണശിക്ഷ വിധിക്കേണ്ടതും നടപ്പിൽ വരുത്തേണ്ടതുമായ കുറ്റം. പക്ഷെ ഒരിത്തിരി പ്രശസ്തിക്ക് വേണ്ടി ചെയ്താൽ? അതും ചെയ്യാൻ പാടില്ലാത്ത സ്ഥാനത്ത് ഇരിക്കേണ്ട ഒരാൾ? മനപ്പൂർവ്വമല്ലെങ്കിലും ശിക്ഷാർഹനോ ശിക്ഷാർഹയോ അല്ലെ? മറ്റുള്ളവർ ചെയ്യുന്നതിലൊക്കെ കുറ്റം പറയുകയും പരിഹസിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരാൾ കുറഞ്ഞപക്ഷം സ്വന്തം കാര്യത്തിലെങ്കിലും ഒരിത്തിരി ശ്രദ്ധ കൂടുതൽ ചെലുത്തേണ്ടതായിരുന്നു. അങ്ങിനെ വേണമായിരുന്നു എന്ന് മാത്രമല്ലെ നമുക്ക് പറയാൻ കഴിയൂ. അല്ലെങ്കിലും പറഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ട പ്രായമോ അവസ്ഥയോ അല്ലല്ലോ.

പീഡനങ്ങൾക്ക് പഞ്ഞമില്ലാത്ത കാലമാണല്ലോ കലികാലം. 2018 അതിൽ നിന്നൊന്നും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നില്ല. പക്ഷെ പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടു എന്നൊരു യുവതി പരാതിപ്പെട്ടപ്പോൾ സ്റ്റെതസ്കോപ്പ് വച്ച് പനി അളക്കുന്നതുപോലെ പീഡനത്തിന്റെ തീവ്രതയും അളക്കാമെന്നും അതുവഴി ശിക്ഷ വിധിക്കാമെന്നും ലോകത്തിന് ആദ്യമായി കാണിച്ചുകൊടുത്ത നാടായി മാറി നമ്മുടെ സ്വന്തം കേരളം. പീഡിതനുള്ള ശിക്ഷ അത് അളക്കാൻ ഏൽപ്പിച്ചവർ വിധിക്കുകയും ചെയ്തു. കിട്ടാവുന്നതിൽ വച്ചേറ്റവും വലിയ ശിക്ഷയാണത്രേ അവർ കൊടുത്തത്. നിയമവ്യവസ്ഥ അനുശാസിക്കുന്ന വിധത്തിലായിരിക്കും ഇതൊക്കെ നടന്നിട്ടുണ്ടാവുക എന്ന് നിങ്ങൾ കരുതരുത്. കാരണം നിയമം നിയമത്തിന്റെ വഴിക്ക് പോകും പക്ഷേ നമുക്ക് പോകാൻ വഴികൾ വേറെയും നിരന്നുകിടക്കുകയല്ലേ. അപ്പോഴും ഒരു ചോദ്യം ബാക്കി, പാർട്ടിയിലെ സ്ഥാനമാനങ്ങൾ വഹിക്കാൻ യോഗ്യതയില്ലാത്ത ഒരാൾക്ക് ജനങ്ങളുടെ പ്രതിനിധിയാകാൻ എന്താണ് യോഗ്യത?

വിശ്വാസത്തിന്റെ പേരിൽ വിശ്വാസികളും അതിനേക്കാൾ വലിയ വിശ്വാസികളെന്നു തോന്നിപ്പിക്കുന്ന അവിശ്വാസികളും കാണിച്ചുകൂട്ടുന്ന പേക്കൂത്തുകൾ അക്ഷീണം നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് 'ഉണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന നായർക്കൊരു വെളിപാടുണ്ടായി" എന്ന് പറഞ്ഞത് പോലെ ഒരു മതിൽ പണിഞ്ഞാലോ എന്നൊരു വെളിപാടുണ്ടായത്. പ്രളയം തകർത്തെറിഞ്ഞ കേരളത്തിന് പകരം പുതിയ കേരളത്തിന്റെ സൃഷ്ടി ഏതാണ്ട് അന്തിമഘട്ടത്തിലെത്തി നിൽക്കുമ്പോൾ ചെയ്യാനായിട്ട് ഇതിനേക്കാൾ മഹത്തരമായ കാര്യങ്ങൾ വേറേയില്ലല്ലോ. മനസ്സിലും ഭൂമിയിലും കെട്ടിപ്പൊക്കിയ മതിലുകൾ ഇടിച്ചു നിരത്തിയും തുറന്നുകൊടുത്തും നവോത്ഥാനം നടത്തിയ ഈ നാട്ടിൽ മതിലുകൾ സൃഷ്ടിച്ചു കൊണ്ട് പുതിയൊരു നവോത്ഥാനം നടത്താൻ പറ്റുമോ ഇല്ലയോ എന്ന് കാണിച്ചുകൊടുക്കണമല്ലോ. ലിംഗസമത്വം ഇതുവഴി സാധ്യമാകുമെന്നും ഒരിക്കൽ ഈ മതിൽ പണിതാൽ ഈ നാട്ടിൽ ആൺ-പെൺ വേർതിരിവുണ്ടാകില്ല എന്നുമൊക്കെ ഇവിടുത്തെ ജനങ്ങളെ കാണിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടേ? അതിനിടയിൽ വിശ്വാസം സംരക്ഷിക്കാൻ എന്ന പേരിൽ വഴി നീളെ ജ്യോതിയും തെളിയിച്ചു ഒരു പറ്റം ആൾക്കാർ. പ്രകാശം പരത്തുന്നത് നല്ലതാണ്, അത് പക്ഷെ പരക്കേണ്ടത് മനസ്സിലാണെന്നു മാത്രം. അയ്യപ്പന്റെ പേരിൽ നിന്നാരംഭിച്ച ലിംഗസമത്വവുമായി ഇരുപക്ഷവും മുന്നേറുമ്പോഴാണ്‌ മുതലാഖുമായി കേന്ദ്രസർക്കാർ വന്നത്. അതും ലിംഗസമത്വത്തിലേക്ക് മുന്നേറാനാണത്രേ. അയ്യപ്പൻറെ കാര്യത്തിൽ വിശ്വാസത്തിന്റെ മേലെ ലിംഗസമത്വത്തിനെ കെട്ടി വയ്ക്കുന്നവർ പക്ഷെ മുതലാഖിൽ ഈ പറയുന്നത് കാണുന്നില്ല. മുതലാഖിൽ സമത്വം കാണുന്നവരാകട്ടെ ശബരിമലയിൽ കാണുന്നുമില്ല. അവിടെയും ഇവിടെയും ഇത് വേണ്ട എന്ന് പറയുന്ന കൂട്ടരുമുണ്ട് ഇതിനിടയിൽ എന്നത് മറന്നിട്ടില്ല. മതേതരത്വം മഹാശ്ചര്യം നമുക്കും കിട്ടണം വോട്ട് അത്രമാത്രം. ഇതിനിടയിൽ പെട്ട് നട്ടം തിരിഞ്ഞ് കഴിയുന്ന പാവം മർത്യൻ കഥയെന്തറിഞ്ഞു?

പറയാനാണെങ്കിൽ ഇനിയും ഒരുപാടുണ്ട് നമ്മുടെ നാട്ടിലെയും മറുനാടുകളിലെയും പുറംനാടുകളിലെയും ഇത് പോലുള്ള സംഭവങ്ങൾ. സ്നേഹിച്ച പെണ്ണിന് വേണ്ടി ജീവൻ ത്യജിക്കേണ്ടിവന്ന യുവാവിന്റെ കണ്ണീരിൽ കുതിർന്ന കഥയും കാത്തിരിപ്പുകൾക്കറുതി വരുത്തി കേരളക്കരയുടെ അഭിമാനം വാനോളമുയർത്തി ഭീമൻ യന്ത്രപ്പക്ഷി അറബിക്കടലിനക്കരയിലേക്ക് പറന്നിറങ്ങിയതും പ്രളയത്തിൽ തകർന്ന നമ്മുടെ നാടിനെ കൈപിടിച്ചുയർത്താൻ രാഷ്ട്രീയവൈരം മറന്ന് എല്ലാവരും ഒരുമിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചതും മഹാകവികൾ പിറന്നതും നടിയുടെ മാനത്തിൽ വിണ്ണിലെ താരങ്ങൾ പരസ്പരം കൊമ്പുകോർത്തതും അങ്ങിനെ പറഞ്ഞാൽ തീരാത്തത്ര വിശേഷങ്ങൾ. പക്ഷെ അതിനു തുനിഞ്ഞാൽ എഴുതിയെഴുതി ഞാനും വായിച്ചുവായിച്ചു നിങ്ങളും തളരും. അതിനാൽ കൂടുതൽ ഒന്നും പറയാതെ

2018 നെ നമുക്ക് യാത്രയാക്കാം, 2019 നെ സഹർഷം സ്വാഗതം ചെയ്യാം. ഇതിനേക്കാൾ ചടുലവും ആവേശം കൊള്ളിക്കുന്നതുമായ സംഭവപരമ്പരകൾ 2019 ലും ഒരു പക്ഷെ നമ്മെ കാത്തിരിക്കുണ്ടാകാം. എങ്കിലും നീതിയുടെയും സമാധാനത്തിന്റെയും സന്തോഷത്തിന്റെയും വെള്ളരിപ്രാവുകൾ ചിറകടിച്ചുയർന്ന് പറക്കുമെന്ന് നമുക്ക് പ്രത്യാശിക്കാം. ഏതായാലും കാനനത്തിൽ അഭയം പ്രാപിച്ച പാവം മധുവിന്റെ നിശ്ചലമായ ശരീരം കണ്ട് പുതുവർഷത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ച നമുക്ക് മറ്റൊരു കാനനവാസന്റെ പേരിൽ നടക്കുന്ന പേക്കൂത്തുകൾ കണ്ടു കൊണ്ടുതന്നെ അതവസാനിപ്പിക്കേണ്ടി വരുന്നു എന്നത് കാലത്തിന്റെ മറ്റൊരു വികൃതി. എന്റെ അയ്യപ്പസ്വാമീ, നിന്നെ നീ തന്നെ കാത്തോളണേ എന്നല്ലാതെ എന്തു പറയാൻ?

എല്ലാവർക്കും ഹൃദയം നിറഞ്ഞ പുതുവത്സര ആശംസകൾ....